Zo af en toe zit ik wat te surfen op het www en inspiratie op te doen, en alhoewel ik eigenlijk niets meer echt nodig heb (volgens schoenenboer dan) kost het niets om soms even verlekkerd naar wat plaatjes te kunnen kijken. Zo kwam ik ook deze tegen. Ik vind het prachtig, de nieuwe lijn van House Doctor, het ziet er stoer en comfortabel uit.
(De tienerkamer is zo goed als af, er moeten alleen nog wat puntjes op de i gezet worden.)
Uiteindelijk ligt de vloer er kaarsrecht in. Precies zoals ik het in gedachten had, dat is dan weer een meevaller. We konden dus weer door. Een poos geleden heb ik via MP een oude 3-deurs locker aangeschaft die al die tijd in de schuur stond te wachten op sein groen. Na een poging om hem via de trap naar boven te krijgen (picture twee kreunende vloekende mannen) wat dus niet lukte door de draai die gemaakt moest worden. Inmiddels staat hij wederom in de schuur. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik de hoop nog niet heb opgegeven. Deze meid heeft het raam boven de voordeur al op staan meten, nu nog iemand zien te vinden me een vorkheftruck.... *kuch* ;)
Op de plaats waar het bureau moet komen te staan schilderde ik met magneetverf en schoolbordverf een groot vak. Daar kan hij straks van alles ophangen zonder dat de muur veranderd in een soort van gatenkaas (en denkt aan haar eigen tienerkamer..).
Nu hangt er alleen nog zijn eerste liefdesbrief die hij onlangs van zijn valentijnsverkering ontving. Gisterenavond vertelde hij me dat ze het had uitgemaakt, dat vond hij wel jammer en had haar gevraagd of ze dan toch wel vrienden konden blijven :) (mama = trots)
Het boodschappenlijstje voor het grote Zweedse meubelwarenhuis ligt klaar, dus laat ik daar nu eerst vanmiddag maar eens snel langs gaan. Hopelijk verloopt dat wel voorspoedig.
Het plan was vrij simpel. Zoonlief wilde af van zijn kinderkamer, te kinderachtig, dus er moest een tienerkamer komen. Al maanden borrelden er allerlei ideeën in mijn hoofd. Eigenlijk vrij simpel. De logeerkamer moest leeg, iets anders op de vloer, een nieuw bed, bureau, kast en klaar is Kees...NOT.
Een oud huis is prachtig, maar brengt ook wat "problemen" met zich mee. Het staat nl. nogal scheef, wat op zich geen probleem is want dat staat het al meer dan 50 jaar, maar van de betreffende kamer liep de vloer nogal af. Wanneer je bij de deur een knikker legde was die in no time naar de overkant gerold, dus die moest eerst waterpas worden. De oplossing hiervoor werd snel aangedragen, dus werkvolk ingeschakeld en aan de slag. Het verval was groter dan verwacht, dus de radiator moest eraf en omhoog gehangen worden, anders verdween deze deels in de vloer, wat trouwens met de plinten ook gebeurde, dus daar moesten weer andere plinten overheen gezet worden en die moesten dan weer geschilderd worden. Herken je dat, een simpel plan loopt in korte tijd uit tot een behoorlijke klus, waarbij schoenenboer nog maar eens zijn wenkbrauwen optrekt en zucht.
Maar wanneer dat alles eindelijk achter de rug is wacht het leuke werk. De boel moet worden aangekleed, te beginnen met de vloer. De ene staal na de andere staal word in huis gehaald. De een blijkt te geel bij de witte muren, de andere te donker, maar uiteindelijk zijn we het eens, dit wordt hem. En dan weet de vloerenboer doodleuk te melden dat de bestaande ondergrond van platen eerst moet worden geëgaliseerd om het gewenste resultaat te krijgen. De klus word dus weer iets groter dan verwacht en duurder bovendien *zucht* en ondertussen ligt het vloerkleed wat ik met behulp van Marion in Zweden kocht geduldig te wachten.
Ik kan wel zeggen dat het een komen en gaan was in dit huis de afgelopen weken. Maar ach zo'n villa-voeder-huis is dan ook een hele traktatie. Afgelopen zomer kocht ik deze vrijstaande woning hier. En ook al zijn het ijs en de sneeuw inmiddels verdwenen blijft het voorlopig nog open huis voor alle gevleugelde vriendjes in mijn tuin.
Oppasoma had een kaart voor (11 jarige) zoonlief meegenomen. Toen hij tussen de middag uit school kwam stond deze op hem te wachten. "Is natuurlijk van jou" zei hij, maar oppasoma ontkende in alle toonaarden. De kaart werd opengevouwen en er viel een biljet van 5 euro uit, hij las de tekst ´Ik heb er EUR 5,00 voor over om met jou te knuffelen. Misschien zie ik je met carnaval´ zeer aandachtig. Sloeg de kaart dicht, stopte de vijf euro in zijn broekzak en liet weten dat hij al wist van wie de kaart kwam. Een meisje uit de klas, die al lang gek op me is maar ik moet er niets mee, dat geld krijgt ze terug. Oppasoma wilde het geheim natuurlijk niet meteen prijs geven (sluwe meid) en wist hem ervan te overtuigen het geld thuis te laten en zo vertrok hij weer (met een missie) naar school.
´s Middags thuisgekomen liet hij weten dat hij schoolmeisje duidelijk had gemaakt dat hij geen interesse had. Er werd niets door haar ontkend blijkbaar en de kous was op dat moment voor hem daarmee af. (sluwe meid) Hij ging buiten spelen. Eind van de middag kwam hij weer (te laat) thuis. Toen oppasoma daar iets van zei vertelde hij dat hij opgewacht was door schoolmeisje en haar vriendinnetje. Ze had hem een proefje parfum en gel gegeven met de vraag of hij die de volgende dag wilde gebruiken. Ze was benieuwd of het lekker rook........ (sluwe meid)
Dit verhaal kreeg ik gisterenavond in geuren en kleuren van haar te horen en voor oppasoma weer vertrok heeft ze hem haar geheim toch nog maar opgebiecht :). Officieel weet ik natuurlijk van niets (sluwe meid), maar vanochtend kreeg ik wel de vraag of ik gel in zijn haren wilde doen en hij reikte me het bewuste proefflesje aan.
Wat ik niet weet is of er nu ook al voor vijf euro is geknuffeld. (Wil ik dat wel weten?)
Ook al is het niet mijn bank toch moest ik meteen aan deze reclame denken.
In een eerdere post liet ik al weten dat mijn huis momenteel vol staat met bloeiende bollen. Vorige week nam ik een treetje witte druifjes mee naar huis en werden er allerlei potten gevuld, waaronder deze schaal die ik in 2010 bij Ikea vond. Een exemplaar uit de toenmalige kerstcollectie, maar die hier het hele jaar door op tafel komt. Meestal ligt er een heerlijke pasta of salade in, maar dit keer dus vol met bolletjes.
* Mits ik lekker knus mezelf op mag krullen in de bank
* Mits ik de weg niet op hoef
* Mits alle treinen gewoon blijven rijden
* Mits manlief na een week buitenland weer lekker thuis komt
Je begrijpt wel dat ik vanavond nergens meer naar toe ga, je weet waar je me kunt vinden, opgekrult, juist ja en ik hoop dat alle gestrande treinreizigers snel weer thuis bij de warme kachel kunnen gaan zitten. Niet alleen in Nederland is reizen op dit moment een ramp, in het Zuidelijke Italië is het niks niet anders, met als gevolg dat schoenenboer vanmiddag belde dat alle vluchten vanuit Ancona waren geannuleerd.
Ik bereid me dus voor op weer een koude nacht.
♥
Update zaterdag 04-02: Ook vanavond neem ik maar een kruikje mee naar bed. Met een beetje geluk vliegt hij morgenochtend naar Nederland. Duim maar voor me.
Eigenlijk zouden deze bolletjes nu buiten met hun voetjes in de sneeuw moeten staan, maar dat zit er dit jaar niet meer in ben ik bang. Dan maar binnen, lekker warm in huis, waar het zowiezo vol staat met diverse bloeiende bollen.
Voor nu de sneeuwklokjes die met hun voetjes is het water staan te pronken in deze glazen schaal, een erfstuk van mijn moeder, op de schouw van de open haard.
Elf jaar geleden was de wereld sereen wit. Op de wegen, de bomen, de auto's lag een dun laagje sneeuw, de wereld zag er prachtig uit om 7 uur 's ochtends. Hoe ik dat nog zo precies weet?
Alweer ruim twee jaar geleden plaatste ik zomaar een foto op het www en ineens had ik zowaar mijn eigen blog. Spannend vond ik dat, zelfs een beetje eng toen er reacties kwamen van wildvreemde. Ik had nooit kunnen denken dat ik daar zoveel plezier aan zou gaan beleven en vooral dat ik er zulke leuke contacten aan over zou houden. Menig reactie heb ik inmiddels ontvangen en met enige regelmaat ontvang ik ook een berichtje in mijn mailbox, vooral met betrekking tot mijn Tolix stoelen.
Zo verscheen er ook het afgelopen jaar een berichtje van ene Els in mijn mailbox. Na wat berichtjes over en weer drukte ik haar op het hart dat ze me het zeker moest laten weten wanneer ze haar eigen blog zou beginnen. En wat dacht je, afgelopen week ontving ik weer een berichtje van haar, ze had haar eerste post geplaatst en was me niet vergeten. Natuurlijk heb ik me al aangemeld als haar volger, want ze beloofd ons op de hoogte te houden van haar grote klusavontuur en daar wil ik niets van missen.
Het blijven ook plaatjes al zeg ik het zelf. Fijn weekend allemaal.
♥
PS De spulletjes uit mijn vorige post hebben inmiddels een liefhebber gevonden. Margarita, beter bekend als ♥stipje♥wilde ze graag hebben. Ze zit momenteel thuis bij te komen van een fikse buikoperatie dus ik hoop dat dit haar wat op kan vrolijken.
Het had natuurlijk zo de prullebak in gekund, maar uit nostalgie bewaarde ik deze toch maar even. Het komt uit het medicijnkastje van mijn ouders. Wie wat bewaard heeft wat nietwaar (en ik kan je vertellen dat mijn moeder in ruim 50 jaar tijd heeeeeeeeel wat had bewaard!)
Wanneer er iemand is die deze spullen uit de oude doos leuk vindt om te hebben laat het me dan maar even weten. Ik wil er niets voor alleen een adres waar ik het dan naar op kan sturen.
